Karanlıkta, sisli boş bir yolda ilerliyorum.Gittiğim mesafe yada ulaşacağım şehirden bihaberim.Sis üstüme sinmiş,etraf boş.Çevreye baktığımda gördüğüm boşluk, kalabalık bi şehir merkeziyle aynı.Sadece o gürültü yok...Dükkanlardan gelen müzik sesleri yok.Yürürken çarpa çarpa geçen insanlar yok. Bişeyler satmaya çalışan sokak satıcıları yok.Hiçbirşey yok.Cebimde beş kuruş para yok.Gözlerim açık mı kapalı mı kestiremiyorum.Açıksa gördüğüm bu boşluk olmam gereken mekan değil, kapalıysa neden bukadar yanlış bi yerdeyim? Olmam gereken yer burası mı? Gerçekten bu sisli boş yolda karanlıkta ilerlemem mi gerekiyor? Ve üşümem? Gerçekten biyerlere giden bi yolda yürüyor olmam gerekmez miydi? Sonunda ışık olan bi tünelde hızla ilerleyen bi trende olmalıydım diyorum içinden.Kaşlarım çatılıyor...Yukarı bakıyorum yüzümde damlalar...Yağmur başlıyor hafiften.Üzülmeli miyim , korkmalı mıyım bilmiyorum...Bi çıkış olmalı diyorum içimden...Bi çıkış olmalı ama, kahretsinki bilmiyorum.Neden üzerimde bukadar yük var neden ağırlık hissediyorum? Sanki yetmeşbeş yıl geçirdim bu dünyada,sanki gençliğimi hiç yaşamadım ve öldüm nefes alırken...
Karanlıkta,sisli boş bir yolda arkama bakıyorum.Sis yolun gerisini kaplamış, göremiyorum.Geri dönmek istemiyorum zaten.Geçmişteki tabelalardaki resimler bile bulanık, isimler de öyle.Ne ileriye adım atsam yağmur dinecek,ne geçmişe kesilmiş bir bilet var elimde.Çantamın içi boş, hiçbirşey yok yanımda geçmişten getirdiğim.Siste yırtıcı kuş sesleri duymaya başlıyorum.Gelsinler de beni parçalasınlar bitsin bu işkence istiyorum.Yere oturup başımı ellerimin arasına alıyorum.Yüzümden düşen binbir parçayı toparlayıp ayağa kalkıyorum.Ne yırtıcı kuşlardan korkum var, ne de sisli boş bir yoldan...Ayağa kalkıyorum, çünkü ben gücümü kimseden almıyorum, sadece kendimden alıyorum.Kimseye muhtaç değilim ki ben.Hiçkimseye.Hızlı adımlar atmaya başlıyorum.Ben ortaokulda sınıfın en hızlı koşan kızlarındandım diyorum içimden.Koşmaya başlıyorum.Buradan çıkacağımı biliyorum.Zayıf insanlar hep zaaflarına yenik düşerler,ben kendi gücümü kendimden alıyorum.Sis bulutu dağılacak biliyorum.Yeniden güneş açacak.Ve ben koşmaya devam ediyorum.Kalbim bana doğru yolda olduğumu söylüyor.Bazen herkes kötü hisseder ya bazen hiç geçmez ama bu his,ben de öyle hissediyorum ama artık korkmuyorum.Ne sisten,ne karanlıktan,ne cebimde param olmayışından yada çantamın içinin boş olmasında...Ne de yırtıcı kuşlardan...
Deneme: Burcu Acem.10012011
